XIV

smarujesz ciało
rozchodzi się mdły zapach
patrzę na ciebie
skrzą się na twojej skórze
pasemka księżycowe

Paragon(e) No.: 5

You fawn upon me
and you've got moon on your lipstick

a bunch of lavender form
not shut wardrobe is despair
of the end of summer

your hands are laughing
when capering around my cheek

160 - 13

nie widziałem obrazu
nawet nie jestem tym
zainteresowany ażeby
znaleźć go w jakiejś
zapomnianej niszowej
galerii ale potrafię
wyobrazić sobie cały
każdy element płótna

140 - 13

ciało w pełnym gnije
słońcu z sardoniczną
szparą uśmiechu doły
po oczach zaślepione
błękitem nieba czują
dłonie miękkość traw
coraz wyższych drzew

XIII

nagość jest ciałem
pozbawionym artyzmu
dopiero sztuka
przyodziewa bezbronne
w wyważony akt twórczy

160 - 12

taksówki miały dawno
temu imiona parowozy
nazywano również ale
teraz strachu nie ma
nie trzeba oswajać i
ugłaskiwać lęku więc
dlaczego dają imiona
sondom tnącym kosmos

140 - 12

nocne trzaski cichną
jam na klatce schody
dźwięków z longplaya
codzienności kaskady
scratchy niosą dachy
od okna do okna bity
cichnących blokowisk

XII

architektura
w niej struktura pokoleń
runie stary dom
oparty na dogmatach
a człowiek pozostanie

Paragon(e) No.: 4

"It won't be like that all the time" - you say
showing waning crescent.
"Summer is going to start soon -
I must start to marshal my dresses
and to full moon is so far."

160 - 11

na postrzępionym ćmy
skrzydle mapa miasta
jego skaliste brzegi
narysowane wyraźnymi
kreskami tu od dawna
ludzie w półmroku od
dnia narodzin idą ku
śmierci nocy ścieżką

140 - 11

smok zły uczepił się
pasa oriona ujadając
gończych psów wataha
ucieka spłoszona pod
spódnicę andromedy i
tam szuka ratunku od
smoka co zieje dniem

XI

żyjemy w półśnie
błądząc wśród krajobrazów
dziwnych nieznanych
szukamy czegoś gnąc kark
nie zauważamy gwiazd

160 - 10

w mieście po staremu
chociaż fontanny już
spazmy ucichły coraz
częściej zaułkami do
nas przychodzi senny
mrok o zawsze mokrej
od mgieł porze lśnią
jeszcze pustką ulice

140 - 10

daję się zwieść dnia
uśmiechowi blademu i
miraż ciszy prowadzi
mnie prosto w zgiełk
miasta nie wiem czym
zaskoczysz co umknie
bezpowrotnie we mgle

X

zobaczyłem dziś
znowu ten sam blask w oczach
lekko łzawiących
gdy milcząc słuchaliśmy
tętentu świtu wśród mgieł

Paragon(e) No.: 3

Paragon(e) No.: 3

Last ten years of silence is popping
like a tumid fruit
is opening like a corncob
into sounds of late summer birds

Whole this time I've spent with deaf.

I thought I haven't ears
but I've heard all stories they told me

160 - 9

nic wśród traw rusza
ospały żuk w pełnych
słońca prześwitach i
pochyleniach łodyżek
miga jego pełen barw
czarny pancerz milczę
odprowadzając dobrym
gestem włóczęgę łąki

140 - 9

podnosisz powieki to
promień masowego psi
rozmazanym kształtem
oszukuje zaułki ulic
miękko sunie wizjami
słońc mdłych latarni
pól kwiatów vincenta

IX

Dzisiaj nie pytam:
Co dalej? Tylko idę.
Prowadzi mnie cień,
w kolorach spadających
pod nogi niemych liści.

160 - 8

wielka czerwona raca
słońca daje znak dla
mnie niejasny na dno
oka spada skraplając
się nietoperz wielka
czerwona szufla świt
zgarnia resztki nocy
ocieram pot i czekam

140 - 8

śpiewa o bezsenności
noc w delikatne desu
ubrana jestem ukryty
pod jej oknem wampir
podły lubieżny rabuś
bezszelestnie kradnę
jej obraz i nie śpię

VIII

to tylko gra słów
tylko gra słów morze w nas
gra słów morze w nas
słów może w nas ubędzie
może w nas ubędzie gry

Paragon(e) No.: 2

Paragon(e) No.: 2

I'm a robber and I want back there
where I wasn't born.
Listen to talks
I wasn't a witness

My nature is spreading
from places ain't exist
to calm grievance in my hideout
where I've concealed hijacked trasure.


Note: Poem written on a shop receipt and commercial leaflets.

160 - 7

ćmy trupie główki są
tam za oknem a ja tu
czuję jak wydłużając
tam moje ręce sięgam
przestrzeni napiętej
wyciągam po nią ręce
łapię brutalnie oraz
lubieżnie i zabieram

140 - 7

za oknem plecie baje
gada do mnie wierzba
wariatka co zielonym
kolorem warkocz swój
na przekór porze lubi
pomalować pod jesień
to o niej plotkujemy

VII

Powiedz, że kiedyś
położysz się obok mnie.
Zapomnisz ze mną
wszystkie słowa, co zbędne
przeszkadzają iść wśród chmur.

160 - 6

Polak recytuje Świat
wsłuchany w poetycką
lamentację zdziwiony
nie rozumie dlaczego
w tym dziwnym języku
poezja brzmi swojsko
myśli że on bawi się
formą słów a on wyje

140 - 6

tak łatwo jest wyjść
w noc czarną ścieżką
bez słowa pożegnania
tak łatwo powściągnąć
szalone porywy serca
dlaczego więc fircyk
świt pisze mi kłamca

VI

Dziś kupujemy
złudzenia hurtowo drżąc
w bladym świetle snów
wciąż szukamy okazji
niczym ślepe kocięta

Paragon(e) No.: 1

Paragon(e) No.: 1

Between Sodoma and Gomora
we drink clabber of daybreaks
and bitter coffee of evenings
we have fructose out of forbidden friut
this is our solace

Between Sodoma and Gomora
we tend our tree of unexeptionality


Note: Poem written on a shop receipt and commercial leaflets.