Sestyna II

Zawsze kiedy jestem przy tobie, to jakbym wdychał eter

Niecierpliwości spala mnie płomień i gotowy na umartwienia

umysł i ciało w rejonach dalekich bezwładnie żegluje.

Tak dziki jestem jakbym przed chwilą opuścił erem

i stanął u źródła spragniony anachoreta rozczochrany,

wpatrzony w ciebie (jak kiedyś) w Gloucester, w katedry witraż.

Uniesień na twarzy się maluje wielobarwny witraż

Lekkie członki unoszą się w niebiański eter,

na krawędzi szaleństwa, namiętnością rozczochrany.

Już myślę, że rozkosz blisko – nie wrócą umartwienia.

Otumaniony, nie przejmując się rozsądku sterem,

wprost na skały szaleństwa rozum mój żegluje.

Nie chcę wiedzieć dokąd żegluję

Nad głową nieba witraż.

Płynę do ciebie miłości szkunerem.

I ślę wieść tę w eter.

Skończą się umartwienia,

gdy czule ujmiesz mój łeb rozczochrany.

Marzę tak w skrytości ducha, gładząc włos rozczochrany,

wszystkie moje zmysły i żądza ku tobie żegluje.

Ale ty nie chcesz, żeby skończyły się moje umartwienia.

Nie dane mi zostać rycerzem osadzonym w witraż,

co wybrankę ratuje zwiewną jak eter,

Zegnaj laleczko – powtórzę za Chandlerem.

Przysłałaś mi straszną wiadomość kurierem

stał i uśmiechał się głupio na progu rozczochrany.

Czytałem łapczywie i czułem jak z powietrzem miesza się eter.

Po wzburzonym oceanie nicości bezwładnie ciało żegluje,

rozpadł się z brzękiem miłości witraż,

na szkła kolorowe – narzędzia umartwienia.

Eh! Nic nie dają umartwienia!

Nawet i te Wagnerem!

Liści jesiennych depcząc witraż,

biegnę przez park jak strzyga rozczochrany.

Za mną posępna melodia żegluje,

Walkiriami wypełnia się eter.

W końcu mam dość, nudne te umartwienia – mdły twój eter.

Nie chcę być rozczochrany. Niech zniknie witraż,

co czynił mnie zerem! Po oceanie twoim niech kto inny żegluje.